بررسی کارایی جدایه‏ های trichoderma spp. در کنترل بیماری پوسیدگی زغالی سویا ناشی از macrophomina phaseolina در شرایط گلخانه

بیماری پوسیدگی زغالی ناشی از macrophomina phaseolina، از معمول ترین بیماری های سویا در بسیاری از نقاط دنیا می‏باشد.به دلیل خاکزی بودن قارچ بیمارگر و توان بالای ساپروفیتی آن در خاک، عدم کنترل مؤثر بیماری و ایجاد آلودگی های زیست محیطی در اثر استفاده از سموم شیمیایی، از عوامل آنتاگونیست طبیعی مانند جدایه های قارچی متعلق به جنس trichoderma برای مهارزیستی این بیماری می توان استفاده کرد. در این پژوهشتأثیر دو جدایه متعلق به گونه‏های‏ trichoderma harzianum و trichoderma atroviride در کنترل m. phaseolina و همچنین القای مقاومت گیاه نسبت به این بیمارگر در شرایط گلخانه ای مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در تیمارهای آلوده سازی خاک با بیمارگر، جدایه ی t. harzianum در خاک های سترون و غیرسترون به ترتیب موجب کاهش بیماری به میزان 62 و 65 درصد شد. جدایه t. atroviride نیز بیماری را در خاک های سترون و غیرسترون، به ترتیب 59 و 62 درصد کاهش داد. تلفیق دو جدایه ی تریکودرما با هم، به ترتیب بیماری را 67 و 70 درصد را کاهش دادند.براساس نتایج به دست آمده، در تیمارهای آلوده سازی نوک ساقه ی سویا با بیمارگر، گونه ی t. harzianum در خاک های سترون و غیرسترون به ترتیب موجب 56 و 58 درصد کاهش بیماری شد. جدایه ی t. atroviride نیز در خاک های سترون و غیرسترون به ترتیب موجب کاهش بیماری به میزان 52 و 53 درصد شد. تلفیق دو جدایه ی تریکودرما با هم، به ترتیب بیماری را 60 و 63 درصد کاهش دادند.در مجموع، در این پژوهش، جدایه های تریکودرما در خاک غیرسترون کارایی بیش تری در کاهش بیماری و القای مقاومت نشان دادند. جدایه های تریکودرما در تیمارهای آلوده سازی خاک با بیمارگر تأثیر بیش تری در کاهش بیماری داشتند. جدایه t. harzianum نسبت به جدایه t. atroviride موجب کاهش بیش تر بیماری در هر دو روش کاربرد بیمارگر شده است. تلفیق دو جدایه تریکودرما نیز تأثیر بیش تری در کاهش بیماری و القای مقاومت داشتند.